راه شیری گنده تر بوده!!!

نتیجه پژوهش هایی که در یک جلسه مهم ستاره شناسی مطرح شد نشان می دهد که حجم کهکشان راه شیری، تقریبا به اندازه کهکشان آندرومدا، است که در همسایگی کهشکان ما قرار دارد.

علاوه بر این، طبق این پژوهش ها سرعت حرکت ماربیچی کهکشان راه شیری، 15 درصد بیشتر از سرعتی است که تاکنون تصور می شد.

به دلیل حجم بزرگتر، برخورد آتی این کهکشان با کهکشان های مجاور آن ممکن است زودتر از زمانی باشد که تا کنون احتمال آن می رفت.

دکتر رید، از دانشمندان شرکت کننده در جلسه ستاره شناسان بین المللی که در لانگ بیچ در کالیفرنیا تشکیل شده بود، گفت از این به بعد نباید فکر کرد که کهکشان راه شیری، خواهر کوچک کهکشان آندرومدا است.

ستاره شناسان بااستفاده از 10 تلسکوپ رادیویی که در محدوده هاوایی، منطقه کارائیب، و شمال شرق آمریکا کار گذاشته بودند به این نتیجه رسیدند که سرعت چرخش کهکشان راه شیری 900 هزار کیلومتر در ساعت است.

این سرعت قبلا 792 هزار کیلومتر در ساعت محاسبه شده بود.

حجم توده های این کهکشان نیز 50 درصد بیشتر از اندازه ای است که محاسبات قبلی نشان می داد.

یک چنین حجمی سبب می شود که قدرت جاذبه کشش این کهکشان نیز از آنچه قبلا تصور می شد بیشتر باشد.

یک چنین موضوعی احتمال برخورد فاجعه آمیز این کهکشان با کهکشان آندرومدا و سایر کهکشان های مجاور آن را بیشتر می کند.

البته لازم به گفتن است که یک چنین اتفاقی ممکن است دو تا سه میلیارد سال دیگر رخ ندهد.

رازهای "پی":

عدد مشهور 3.14 یا همان عدد "پی" در پیچیده ترین حالت عددی خواهد بود که تا کنون دو هزار و 700 بیلیون رقم اعشار برای آن محاسبه شده است.

از سال ۱۹۸۸ روز ۱۴ مارس را در آمریکا روز عدد پی نام نهاده اند و جشن میگیرند. روزهای دیگری نیز برای عدد پی در دیگر کشورها تعیین شده و مراسمی برای معرفی عدد پی و اهمیت آن برگزار میشود. غیاث الدین جمشید کاشانی دانشمند ایرانی در رساله المحیطیه که درباره دایره نوشت عدد پی را با ۱۶ رقم درست پس از ممیز یافت.

یافتن بیگانه های فضایی

تلاش برای یافتن بیگانه‌های فضایی هنوز به نتیجه نرسیده، ‌اما به نظر می‌رسد به مرحله‌ای رسیده‌ایم که همه چیز مهیا است و زمان زیادی تا رسیدن به نتیجه نمانده است. دست کم دو تن از اساتید دانشگاه‌های هاروارد و کالیفرنیا چنین باوری دارند. 

بر اساس گزارش پاپ‌ساینس،‌ آن‌ها حتی تاریخ رسیدن به نتیجه را هم تخمین زده‌اند:‌ <<ماه مه سال 2011/ اردیبهشت سال 1390>>. اما آن‌ها چه طور به چنین تاریخی رسیده‌اند؟‌ ظاهرا محاسبات آن‌ها پیچیده‌تر از آن است که بتوان در یک گزارش آن‌ها را مطرح کرد، اما به گفته خودشان، ‌آن‌ها از اطلاعات مشاهده‌گرهایی مانند کپلر ناسا استفاده کرده‌اند.

آن‌ها از این طریق یک ضریب قابل سکونت بودن درست کرده‌اند، ضریبی که بر اساس داده‌هایی مانند دما و جرم سیاره،‌ مشخص می‌کند که چه‌قدر احتمال وجود حیات روی آن وجود دارد. 

تا به حال سیاره‌های دوردست زیادی کشف شده‌اند. بسیاری از آن‌ها غول‌های گازی بوده‌اند و برخی هم صخره‌های یخ‌زده کوچک بوده‌اند. به اعتقاد محققین، ‌هر چه سیاره‌های بیشتری کشف می‌شوند،‌ شانس رسیدن به سیاره‌ای که شرایط مشابه زمین داشته باشد بالاتر می‌رود. 

البته بسته به این که یافته‌ها چه‌طور پردازش و ارزش‌گذاری شوند، می‌توان نگاه‌ها و پیش‌بینی‌های متفاوتی داشت. با دید بلندمدت،  تا سال 2013/ 1392 با احتمال 66 درصد و تا سال <2020/ 1399> با احتمال 75 درصد چنن سیاره‌ای پیدا خواهد شد.

اما تاریخ میانگین معمولا زودتر است. تا جایی که در پیش‌بینی اخیر به نیمه اول سال 2011 که تا سه ماه دیگر آغاز می‌شود رسیده است. حتی این محققین باور دارند که تاریخ رسیدن به کشفی که سال‌ها منتظرش بودیم،‌ 8 ماه دیگر،‌ یعنی ماه مه< 2011/ اردیبهشت 1390 >خواهد بود.